23/10/2017 - verhalen uit het archief

Op de koffie bij... DSDS

Een gemengde groep van negen huishoudens begon bijna tien jaar geleden te bouwen aan de thuis van hun dromen: DSDS in Sint-Amandsberg (Gent), een voormalige school met een gedeelde tuin. Tom en Marieke vertellen over hun ervaringen: “Deze manier van wonen vraagt veel overleg en duidelijke afspraken, maar brengt uiteindelijk ook veel op”.

Het begon met vier bevriende koppels en hun droom: samen bouwen aan een ecologisch gemeenschappelijk woonproject, hun nieuwe thuis. Hun aandacht werd getrokken door een leegstaande school die in 2008 te koop kwam te staan op een boogscheut van station Gent-Dampoort. De groep groeide uiteindelijk uit tot een groep van negen huishoudens die sinds 2012 in de oude schoolgebouwen wonen.

In het filmpje van Samenhuizen vzw in samenwerking met Frank Tierens vertellen bewoners Tom en Marieke hoe hun gezin het wonen in DSDS ervaart. In het begin ging niet alles van een leien dakje: “een kleine verbouwing levert kleine problemen op, een grote verbouwing grote”, zo stelt Tom. 

Inmiddels wonen ze nu al enkele jaren in de oude school en ze zijn erg tevreden: “De locatie midden in de stad en zeker met zo’n grote tuin, dat zou elders niet lukken”. Het leven in groep bevalt ook: “Je hoort hier bij een soort minigemeenschapje, zonder dat je echt beste vrienden bent. Dat kan natuurlijk wel, maar het hoeft niet”.

De groep is divers: mensen met en zonder kinderen. Ook de leeftijden van de kinderen lopen sterk uiteen. Er woont een dertigtal mensen in het gemeenschappelijke woonproject aan de Dendermondsesteenweg. Het project is van het type cowonen: iedereen heeft zijn eigen volledig onafhankelijke woning met de voormalige speelplaats als gedeelde tuin.
 
De bewoners realiseerden de ecologische renovatie zonder projectontwikkelaar, ze hadden wel het geluk dat een van de bewoners architect is. “Misschien hebben sommige mensen zich in het begin er wel op verkeken hoe zo’n proces verloopt. Je moet over alles afspraken maken, met mensen die je nog niet zo goed kent.” 

Uiteindelijk was het zeker de moeite waard volgens Tom en Marieke. Sterker nog: “We hebben hier meer voor ons geld gekregen: een ecologische verbouwing en een grote tuin in het midden van de stad. Dat hadden we met hetzelfde budget nergens anders kunnen realiseren.”

De bewoners delen van alles onderling: gereedschap, auto’s en andere zaken. “Onze bakfiets bijvoorbeeld, die wordt geleend door de buren om boodschappen mee te doen, maar die brengen dan ook weer boodschappen mee voor ons”, zo vertelt Marieke. 

Toch hebben veel mensen angst om in een dergelijk project te stappen, in de eerste plaats uit privacyoverwegingen denken Tom en Marieke. “Wij zijn zelf ook heel hard op onze privacy gesteld, maar hebben toch ook heel gemakkelijk sociaal contact als we dat willen. We dragen ook zorg voor elkaar. Bijvoorbeeld gisteren moesten wij plots allebei vroeg weg met de trein. Dan mogen we de kinderen bij de buren droppen en die brengen ze dan naar school samen met hun eigen kinderen, erg handig.”

Dit 'samenhuisverhaal' is geschreven in 2017 en komt uit het samenhuizen archief.